Samotność ma kolor bieli,
sufitu ponad głowami.
Zieleni lasu,
błękitu nieba,
czerni zamkniętych oczu.
Samotność jest poetycka.
Wyraża się w słowach,
nie czynach.
Samotność jest cichym sprzeciwem
i głośną tęsknotą za życiem.
Rodzi się z braku miłości,
nadziei
i wiary w człowieka.