Kategoria: Myśli nieokiełznane

Mam trzydzieści pięć lat
i piętnaście,
i sześćdziesiąt pięć
czasem.

Jestem tam i tu,
w przeszłości
i w przyszłości.

W iluzji myśli
i ulotności istnienia.
W świecie materii i wolności energii.

Jestem tu jedynie przez chwilę,
ale będę już
zawsze.

---

Myślę, że nasze ziemskie życie to jedynie dyskretna⁽¹⁾ reprezentacja niepojętej ciągłości, wypływającej ze Źródła Wszechrzeczy.

⁽¹⁾Wikipedia: „Sygnał dyskretny to model wielkości zmiennej, która jest określona tylko w dyskretnych chwilach czasu. Najczęściej jest to sygnał powstały poprzez próbkowanie sygnału ciągłego.

W odróżnieniu od sygnału ciągłego, sygnał dyskretny nie jest funkcją zdefiniowaną dla ciągłego przedziału argumentów, lecz ciągiem liczbowym. Każdą wartość tego ciągu nazywa się próbką.

W odróżnieniu od sygnału cyfrowego, poszczególne próbki zdyskretyzowanego sygnału analogowego mogą przyjmować dowolne wartości z nieograniczonego lub ograniczonego zbioru.”

Ludzie znikają po cichu, odchodzą nagle na zawsze.

Zostają mgliste wspomnienia i zdjęcia wyblakłe na szafie.

Zamiast krótkiego „cześć”, powiedziałam Tobie „dzień dobry” i dobrze wiem, że gdybyś zatrzymał na mnie swój wzrok chwilę dłużej, to powiedziałabym „dzień dobry, proszę pana”.

Twoje spojrzenie jak chłód arktycznego lodowca. Krew w moich żyłach odtajała, dopiero gdy zaczęliśmy rozmawiać o codziennych sprawach.

A teraz jesteś ożywczą wodą, która wypływa ze szczelin tego lodowca.

Zaskakujące początki tej naszej znajomości.

Pasujemy do siebie
jak Żwirek do Muchomorka,
jak Flip do Flapa i Filemon do Bonifacego.

Papieros do kawy, ogórek do wódki. Pasujemy jak lody do zielonej budki.

Pasujemy do siebie.
Pasujemy.

Byłem w Jerozolimie,
nie czułem tam wiary.

Byłem w Rzymie,
nie chłonąłem sztuki.

Byłem w Atenach,
nie doceniłem historii.

Byłem w małżeństwie,
nie czułem zrozumienia.

Byłem w sądzie,
choć byłem niewinny.

Byłem,
ale czy jestem?

Lubię Twoją młodość,
długie włosy, ciemne oczy.
Szczery uśmiech,
Wdzięk i klasę.
Urok-K!

Lubię Twoje ćwierć wieku.
Niecałe.
I lubić chcę pół wieku.
Co najmniej.

Przypadkowe spotkania,
których skutki przypadkowe.
Nie są.
(Anno Domini 2020)

---

Wiedz, że życzę Tobie dobrze.
I to już się nie zmieni.

Myślę, że miło będzie umierać
w poczuciu dobrze wykorzystanego czasu.

W otoczeniu bliskich,
z wiarą że co najmniej raz kochałem.
Prawdziwie.

I żyłem w pełni
uczciwie.

Chciałbym umrzeć
wiedząc, że zrobiłem wszystko
co zrobić powinienem.

Wiedząc, że nie spóźniłem się na żaden pociąg, który przyjechał na moją stacje.

Nie żałuję lutego, mroźnego jak dziś nasze serca, spaceru po rynku
i wina butelki.

Rozmów w noc długą.
Kłótni bezmiaru.

Spontanicznych decyzji.
Spotkania.
Rozstania.

Prowadziła mnie droga różnych doświadczeń. I Ty byłaś na niej.

Drogowskazem.

Doceniam i kocham życie.
Znam potęgę trudnych wyborów.

Dziękuję za sumę doświadczeń.
Za dobro i chwile bólu.

Dziękuję za barwy świata,
za ludzi, za wolność, za zmianę.

Uparcie łącze kropki rozrzucone na mapie istnienia i odnajduję sens, tam gdzie inni widzą przypadek.

Wytrwale podążam za znakami, które dają mi odpowiedź.

Sześćdziesiąt sześć miesięcy minęło tak szybko, a ja tak wielu pytań nie mogłem Tobie zadać.

I nie zadam, już nigdy.

Lecz Ona rozwiała wszystkie moje wątpliwości i odpowiedziała na pytania, zrodzone z głupiej chłopięcej naiwności.

Powiedziała to, co Ty opowiedziałabyś o mnie, gdybyś mi zaufała, na drodze rozstania.

„Że nienawidzisz. Już nie kochasz i to nie miało żadnych szans. Przecież nie warto walczyć, gdy ludzkie Światy są zbyt różne (…)”

I chyba dzięki niej już wiem, co kiedyś czułaś. Ona mi wyjaśniła jak to jest zrezygnować w pełni świadomie. Poddać się i wybrać wyjście ewakuacyjne.

Tak kończę małżeństwo,
którego nigdy nie było.

Amen.