Autor: Mariusz Kacprzak

Myślę, że miło będzie umierać
w poczuciu dobrze wykorzystanego czasu.

W otoczeniu bliskich,
z wiarą że co najmniej raz kochałem.
Prawdziwie.

I żyłem w pełni
uczciwie.

Chciałbym umrzeć
wiedząc, że zrobiłem wszystko
co zrobić powinienem.

Wiedząc, że nie spóźniłem się na żaden pociąg, który przyjechał na moją stacje.

Nie żałuję lutego, mroźnego jak dziś nasze serca, spaceru po rynku
i wina butelki.

Rozmów w noc długą.
Kłótni bezmiaru.

Spontanicznych decyzji.
Spotkania.
Rozstania.

Prowadziła mnie droga różnych doświadczeń. I Ty byłaś na niej.

Drogowskazem.

Doceniam i kocham życie.
Znam potęgę trudnych wyborów.

Dziękuję za sumę doświadczeń.
Za dobro i chwile bólu.

Dziękuję za barwy świata,
za ludzi, za wolność, za zmianę.

Uparcie łącze kropki rozrzucone na mapie istnienia i odnajduję sens, tam gdzie inni widzą przypadek.

Wytrwale podążam za znakami, które dają mi odpowiedź.

Sześćdziesiąt sześć miesięcy minęło tak szybko, a ja tak wielu pytań nie mogłem Tobie zadać.

I nie zadam, już nigdy.

Lecz Ona rozwiała wszystkie moje wątpliwości i odpowiedziała na pytania, zrodzone z głupiej chłopięcej naiwności.

Powiedziała to, co Ty opowiedziałabyś o mnie, gdybyś mi zaufała, na drodze rozstania.

„Że nienawidzisz. Już nie kochasz i to nie miało żadnych szans. Przecież nie warto walczyć, gdy ludzkie Światy są zbyt różne (…)”

I chyba dzięki niej już wiem, co kiedyś czułaś. Ona mi wyjaśniła jak to jest zrezygnować w pełni świadomie. Poddać się i wybrać wyjście ewakuacyjne.

Tak kończę małżeństwo,
którego nigdy nie było.

Amen.

Tak bardzo Ciebie Kocham
i chciałbym z Tobą być.

Już zawsze.
Na zawsze.

Brak tych słów w moim słowniku pojęć.
A pewność w niepewności odnajduję.

Nie ma miłości, miłość to fikcja.

Są tylko emocje,
przywiązanie
i strach.

Przed pustką.

Są wspólne chwile,
wspólne marzenia,
mapa i droga,
plany na przyszłość.

Głęboka wiara we wspólne dobro,
nadzieja i stałość w tym zmiennym świecie.

Nie ma miłości
i nie pytaj już o Nią.

Odeszłaś
w ciszę,
w swój Świat
i w swoją pustkę.

Odeszłaś w ciszy słów,
lecz z głośnym przytupem.

Rejestracja słów w pamięci jest mniej inwazyjna, niż rejestracja zdjęć.

Uzbrojony jedynie w otwarty umysł łatwiej poruszam się po świecie emocji, niż wtedy gdy swój wysiłek wkładam w odpowiednie kadrowanie i wybór fotografowanego obiektu.

Bez aparatu cyfrowego znacznie łatwiej zjednoczyć się z miejscem i w pełni być.

Tu i teraz.

Bez mechanicznego filtra, skuteczniej zapisuję w myślach ślad wydarzeń i uczuć im towarzyszących.

Pamięć i umysł to potężne narzędzie. Ćwicz i trenuj wrażliwość.

Bądź i żyj!

Byliśmy jednością w niejednolitym świecie.

Byliśmy sprzecznością w równaniu miłości.

Byliśmy krzykiem w cichej przestrzeni.

Byliśmy spokojem w niespokojnym wnętrzu.  

Zbudowani z wątpliwości, popchnięci pewnością, zbudowaliśmy tymczasowe schronienie dla zbłąkanych wędrowców.