Miesiąc: październik 2022

Nie żałuję lutego, mroźnego jak dziś nasze serca, spaceru po rynku
i wina butelki.

Rozmów w noc długą.
Kłótni bezmiaru.

Spontanicznych decyzji.
Spotkania.
Rozstania.

Prowadziła mnie droga różnych doświadczeń. I Ty byłaś na niej.

Drogowskazem.

Doceniam i kocham życie.
Znam potęgę trudnych wyborów.

Dziękuję za sumę doświadczeń.
Za dobro i chwile bólu.

Dziękuję za barwy świata,
za ludzi, za wolność, za zmianę.

Uparcie łącze kropki rozrzucone na mapie istnienia i odnajduję sens, tam gdzie inni widzą przypadek.

Wytrwale podążam za znakami, które dają mi odpowiedź.

Sześćdziesiąt sześć miesięcy minęło tak szybko, a ja tak wielu pytań nie mogłem Tobie zadać.

I nie zadam, już nigdy.

Lecz Ona rozwiała wszystkie moje wątpliwości i odpowiedziała na pytania, zrodzone z głupiej chłopięcej naiwności.

Powiedziała to, co Ty opowiedziałabyś o mnie, gdybyś mi zaufała, na drodze rozstania.

„Że nienawidzisz. Już nie kochasz i to nie miało żadnych szans. Przecież nie warto walczyć, gdy ludzkie Światy są zbyt różne (…)”

I chyba dzięki niej już wiem, co kiedyś czułaś. Ona mi wyjaśniła jak to jest zrezygnować w pełni świadomie. Poddać się i wybrać wyjście ewakuacyjne.

Tak kończę małżeństwo,
którego nigdy nie było.

Amen.

Tak bardzo Ciebie Kocham
i chciałbym z Tobą być.

Już zawsze.
Na zawsze.

Brak tych słów w moim słowniku pojęć.
A pewność w niepewności odnajduję.