Kategoria: Proza

Ten Świat nie jest już Światem jednej szansy. Oczywiście są pewne ogromne okazje, takie pociągi, które pojawią się na Twojej stacji życia tylko raz.

Jeden, jedyny raz.

Ale na ogół masz wiele szans, aby zmienić swoje życie i wejść na nową drogę. Wystarczy być konsekwentnym i systematycznym. Życie nie kończy się na niezdanym egzaminie, zakończonym związku czy niepowodzeniu w pracy.

Prawie zawsze jest możliwość, aby spróbować jeszcze raz i zacząć od nowa.

Odnowa.
Moja Droga.

Marzenia są niesamowitym reflektorem⁽¹⁾ dla duszy. Wyraźnie pokazują, skrywaną we wnętrzu, prawdę o człowieku.

⁽¹⁾Wikipedia: „Reflektor zwiększa gęstość energii danej fali; działa jak soczewka skupiająca. Służy do ułatwienia obserwacji danego zjawiska falowego lub wysłania fal w określonym kierunku.”

Pisarz umieszcza zdania w książce. Tak jak rozbitek w szklanej butelce zamyka swoje błaganie o Życie. 

Strugi deszczu skutecznie utrudniały jazdę samochodem do centrum Warszawy. Zapas trzydziestu minut zamienił się w piętnastominutowy niedoczas.

Niedoczas rósł zaskakująco szybko. Zostawiłem autko w przypadkowym miejscu i pobiegłem do Teatru Muzycznego. Tego teatru, który lubię najbardziej. Biegnąc myślałem tylko o tym jaki jest cel mojego spóźnienia?

Przecież w życiu nie ma przypadków.

Przemoczony, spóźniony, wkurwiony wszedłem do budynku. Odpowiedź na zadane w głowie pytanie poznałem zaledwie chwilę później. Idąc do loży numer IX (która miała mi do przerwy zastąpić miejsce numer 9, w trzecim rzędzie) zobaczyłem śliczną nieznajomą. Ona, tak jak ja była spóźniona i zajęła miejsce tymczasowe.

W loży byliśmy sami. Nieznajoma oglądała spektakl, a ja układałem scenariusze na czas przerwy.

Wersji było wiele.
– Przypadek? Ja nie wierzę w przypadki.

Wersja kolejna,
– Ależ szczęście w tym nieszczęściu.

No i w końcu,
-Dobrze, że spóźniłem się podobnie jak Pani.

Przerwa.

Ona zaczęła wychodzić, a ja szybko wstałem.
– Może wypijesz ze mną drinka?
– Przepraszam, spieszę się. Mój partner na mnie czeka.

W życiu nie ma przypadków.

On zrozumiał jak bardzo ją kochał dokładnie w tym momencie, gdy ona powiedziała, że nic z tego nie będzie. 

Miłość, tak jak wszystko na tym Świecie ma datę ważności. Podobnie jak badanie techniczne samochodu, czy polisa na życie. 

Przeterminowana jest niezdrowa i ciąży jak kotwica.

To były te pęknięcia o których mówi się dodając przymiotnik “mikro”. Pojawiają się na długo przed ostatecznym upadkiem.

Niewidoczne gołym okiem, znacznie osłabiają strukturę betonu. Budowla stworzona z ułomnym artyzmem ludzkiego działania staje się mało trwała.

Chwiejnia.

Aż ostatecznie upada i wielu pyta, jak to możliwe?

Otóż możliwe.
Zwyczajnie.

Taka piękna katastrofa tej ciepłej zimy.