Kategoria: Myśli nieokiełznane

Emocje bez nazwy,
życie dryfujące pomiędzy dziś i wczoraj,
marzenia zagubione w ogromnym oceanie istnienia.

Nigdy nie chciałem pominąć żadnego etapu,
chciałem być zawsze prawy i wierny.

Nie chciałem dróg na skróty,
lecz nie tak łatwo kroczyć
krętą ścieżką
życia.

---

“Camino” pociągało mnie od zawsze, nie pamiętam co było tego przyczyną.
Może skaliste wybrzeże lub skąpana w blasku słońcu przyroda.
Może ludzie i unikatowe doświadczenie drogi.

Nie wiem.
Nie pamiętam.

Rozważając i odrzucając kolejne rodzące się w głowie przeszkody zdecydowałem, że nadszedł już czas. Włóczęga po Hiszpanii porządkująca życie. Jezusowy wiek dla uśmiercenia błędnych przekonań.

Rozliczenie przeszłości w ekspresowym tempie kilku tygodni.

Ja.
Mariusz.

Szczęśliwy, doświadczony drogą człowiek.
(Anno Domini 2021)

Pierwszy w wyścigu, ale zdyskwalifikowany za zbyt szybki chód i podbiegi.
Gdy inni zwyczajnie w swoim tempie zmierzali do celu.

Nie znałem zasad tej gry.
Nie znałem zasad życia.

Lecz uczę się wciąż.
I gram.

Próbując ogarnąć na czym te zawody polegają.

Camino zmienia.
Camino otwiera.

Dla mnie to dyskusja pomiędzy odwagą, a strachem.
Komfortem, a życiem w pełni prawdziwym.
Ukrytym w rozmowach o ideach, 
energii i pełnej wolności.

Niespokojne poranki.
Noce w przygodnych miejscach.
Prażące słońce i nieuchronna wizja deszczu.

Dom niesiony na plecach i serce otwarte na człowieka.

To moje Camino,
mój początek przyszłości
i ostateczne pożegnanie przeszłości.

Kamień, szkło i drewno.
Budulce ludzkiej natury.

Kamienna wola.
Szklane serce i przezroczysta dusza.
Drewniane, plastyczne przekonania,
kształtowane przez deszcz słów i podmuch myśli.

Tym razem w domu stoi choinka, odziana jest w piękne słomiane ozdoby. Drewniane, stare zabawki uśmiechają wesołymi barwami. Setki żółtych światełek radośnie kontrastuje z zielenią igieł.

Życie
w domu.
Nareszcie.

To był dobry rok! Nie umarł nikt z bliskich mi osób, a ja nie zrobiłem żadnej wyrwy w sercu drugiego człowieka.

Spadłem ze schodów i pociąłem stopę.
Złamałem nogę, ale skleiłem duszę.
Poskładałem się w jedną spójna całość
i zrobiłem przestrzeń na nowe.

W końcu poznałem Ciebie,
a w sercu mam wielki spokój.

To dobra historia ze szczęśliwym końcem.
Tragicznym rozwinięciem i zaskakującym początkiem. 
Historia ta lekcją, zabawną komedią i gorzką satyrą na moje życie. 

Zapytany o to czego pragnę, odpowiedziałem porozumienia i szczerej rozmowy.

Prawda jest jednak inna, tak naprawdę pragnę głębokiego sensu.

Nie można stać w progu czyjegoś życia, bez jednoznacznej deklaracji, czy zamierzamy wejść, czy wyjść i nigdy nie wrócić.

Najlepsze są jasne i proste komunikaty. Wypowiedzi bez ozdobników i retorycznych wybiegów.

Odwaga i prawda.

Tego właśnie potrzebujemy, aby każdego dnia z optymizmem spoglądać w przyszłość.

Odciąłem nitki swojej przeszłości.
Spakowałem w pudła przeszłe miłości.
Pogrzebałem w szafie piękne wspomnienia.

______

Każdy z nas ma taki czas, gdy dociera do niego ze zdwojoną siłą prawda o sobie samym. Prawda o tym kim jest i kim nigdy już nie będzie. Pełne zrozumienie wydarzeń minionych.

Chłodna ocena przeszłości. Konfrontacja siebie i „obrazu siebie” tworzonego przez lata.

Najważniejsza walka życia w czasie której być może zrozumiesz, że nie będziesz młodym rodzicem, nie zdobędziesz złota na igrzyskach olimpijskich lub nie opracujesz „receptury na raka”. Na twoim koncie nie pojawi się siedem cyfr, no chyba że Twoja instytucja finansowa zacznie podawać saldo z precyzją sześciu miejsc po przecinku.

On przeżył czterysta pięć miesięcy na tym Świecie i zrozumiał, że prawdziwa wolność to najpiękniejszy dar, którym można obdarzyć siebie i innych.

Wolność nowego poranka i radości nocy.
Wolność nowego początku i pełnego końca.
Wolność nowej relacji i lekcja płynąca z rozstania.

Bądźcie wolni.
Nie przyspieszajcie życia.