Autor: Mariusz Kacprzak

Wakacje mijają szybko. Tak jak ten rok, który już za nami.

Jak przyjaźń.
Jak miłość.
Jak życie.

Dzieci mają dzieci.
Starzy znajomi przemienili się w nieznajomych z przeszłości.

Dawne marzenia zostały spełnione,
część z nich odłożona w czasie,
a część na zawsze pogrzebana.

Ja coraz mniej pamiętam ze swojego dzieciństwa. Jedynie szczątki dawnych emocji pozostały mi w głowie.

Czuję też, że już w pełni rozliczyłem się z mirażami w mym życiu.
To chyba „spełnienie”?

Jestem szczęśliwy z tym wszystkim co mam. Ze swoją przeszłością. Z wielką miłością. Z chwilami zwątpienia i pełną nadzieją.

Tak mocno osiadłem w tym co jest tu.

I teraz.

Nie tęsknię już tak, jak tęskniłem wcześniej. I nie chce wrócić do swojej młodości.

Chociaż wspomnienie analogowych lat dziewięćdziesiątych, ma dla mnie posmak beztroskiej radości.

I wolności.
Wolność mam taką, o jakiej marzyłem.

I święty spokój.

I przeszłość.
I przyszłość.

Ale najlepiej mi w teraźniejszości.

Z nowym początkiem.
U progu wieczności.

„Zapamiętuję wszystko więc staram się widzieć mało”
– A my staramy się widzieć dużo i nie pamiętać nic.

Zagłuszać.
Dzień po dniu.

Poznałem siedem grzechów głównych. Wiem czym jest gniew, lenistwo i niemiłość. Spacerowałem nieświadomie po życiu, mieszając alkohol z myślami.

Nieobecny w swym życiu,
pogrążony w nieżyciu.
Niewolny.

Wolny.
Tak.

Wiem czym jest zraniona dusza, draśnięcia zszywane igłami.

Lecz.

Spięte agrafką skrawki, wciąż tworzą spójną całość.

Emocje bez nazwy,
życie dryfujące pomiędzy dziś i wczoraj,
marzenia zagubione w ogromnym oceanie istnienia.

Nigdy nie chciałem pominąć żadnego etapu,
chciałem być zawsze prawy i wierny.

Nie chciałem dróg na skróty,
lecz nie tak łatwo kroczyć
krętą ścieżką
życia.

---

“Camino” pociągało mnie od zawsze, nie pamiętam co było tego przyczyną.
Może skaliste wybrzeże lub skąpana w blasku słońcu przyroda.
Może ludzie i unikatowe doświadczenie drogi.

Nie wiem.
Nie pamiętam.

Rozważając i odrzucając kolejne rodzące się w głowie przeszkody zdecydowałem, że nadszedł już czas. Włóczęga po Hiszpanii porządkująca życie. Jezusowy wiek dla uśmiercenia błędnych przekonań.

Rozliczenie przeszłości w ekspresowym tempie kilku tygodni.

Ja.
Mariusz.

Szczęśliwy, doświadczony drogą człowiek.
(Anno Domini 2021)

Pierwszy w wyścigu, ale zdyskwalifikowany za zbyt szybki chód i podbiegi.
Gdy inni zwyczajnie w swoim tempie zmierzali do celu.

Nie znałem zasad tej gry.
Nie znałem zasad życia.

Lecz uczę się wciąż.
I gram.

Próbując ogarnąć na czym te zawody polegają.

Camino zmienia.
Camino otwiera.

Dla mnie to dyskusja pomiędzy odwagą, a strachem.
Komfortem, a życiem w pełni prawdziwym.
Ukrytym w rozmowach o ideach, 
energii i pełnej wolności.

Niespokojne poranki.
Noce w przygodnych miejscach.
Prażące słońce i nieuchronna wizja deszczu.

Dom niesiony na plecach i serce otwarte na człowieka.

To moje Camino,
mój początek przyszłości
i ostateczne pożegnanie przeszłości.